Dag 16: Met Betty naar Recanto, regionale lunch en koffers inpakken

Voor vanmorgen hadden we afgesproken dat we zouden worden opgehaald om 7 uur om eerts te ontbijten bij Betty en dan naar Recanto da Paz te gaan. Klokslag 7 uur, eigenlijk 5 minuten te vroeg, kwam Jose langsrijden en stapten we in. Met enkele minuten waren we op het zendingshuis.

Het ontbijt met de medewerkers van SEMA was uitgebreid met koffie, thee, sap, broodjes, warme tapiocapap met rietsuiker,verschillende soorten jam, kaas, worst. Prima verzorgd. Toen we klaar waren, na een half uurtje, vertrokken we met Betty en een vrijwilliegers van SEMA richting Recanto. Het is flink verder weg dan Sitio Ester. Het weer was slecht. Met de airco aan en verduisterde autoramen leek het net Nederlands herfstweer. Het regende pijpestelen.

Op Recanto da Paz aangekomen kwam het helemaal met bakken uit de lucht vallen. Gelukkig hadden we onze parapluutjes meegenomen. En de auto reed al zover mogelijk onder de luifel. We kenden Recanto al van ons eerdere bezoek in 2006 (www.brazil-2006.blogspot.com) en behalve hier en daar een nieuw verfje, nieuwe "carioca" tegels en schildering was er niet heel veel veranderd. Na een korte rondleiding ging Betty vergaderen met de staf, en onze chauffeur liet ons nog het een en ander zien betreft de landbouw en veeteelt. De varkens veestapel is flink uitgebreid sinds 2006. Er waren heel wat biggen en er was een varken drachtig. En met trots werd de nieuwe tractor getoond die er via EO-metterdaad gekomen is.

De vergadering duurde wat langer en de regen wat overgegaan in heel licht gespetter. Dus liep ik met de chauffeur langs het voetbal veld naar een paar verschillende bomen, met name de Tucuman en Seringue, waarvan de pitten veel voor sieraden gebruikt worden. De Tucuman (zwarte pit) en Javari (witte pit) zijn zeer hard. De Javaripit is harder dan ivoor.
We hebben een paar vruchten meegenomen om schoon te maken en de hardheid nader te "onderzoeken".

Toen Betty klaar was zijn we weer richting Manaus gereden. Eerst zijn we nog even bij Rio Preto een heuvel op gereden met een nep Cristo Redentor beeld. Het was droog geworden en we hadden luek uitzicht over het dorpje.

Betty stelde voor regionaal te gaan lunchen. We zeiden niet zeker te weten wat Dario en Denise in de planning hadden, maar hebben ingestemd met een simpele lunch. We stopten bij een restaurant aan de weg die alleen maar producten van manioc maakte en verkochte. Betty bestelde een caboclo completo, traditionele soort pizza of pannekoek, gemaakt van gebakken tapioca meel, dat als korrels droog op een hete plaat gebakken wordt met kaas, tucuman en andere kruiden.

Verder had de chauffeur er een Pe de Moleque (spreek uit: peh de molekie) bij gekocht. Dat betekent "voet van een kwajongen" en is een in bananenblad gebakken koek dat een beetje smaakt naar speculaas, eruit ziet als boterkoek en ook van tapioca gemaakt is. Het was erg lekker en we waren verrast hoeveel verschillende producten er allemaal van manioc gemaakt kunnen worden.

Na deze lekkere lunch gingen we terug. 's middags heeft Liesbeth de koffers voor morgen alvast gepakt, een boek gelezen en met Denise gekletst, toe ze uit haar werk kwam. Fred heeft een kopie van een CD voor Denise en Dario gemaakt om die aan Betty te geven. En 's avonds is Fred even op en neer gewandeld om de CD nog even te brengen. En er ging een CD mee terug: met foto's voor de website.

Toen Dario 's avonds om negen uur uit zijn werk was, zijn we nog even sopa gaan eten met z'n allen.