Laatste bericht van deze blog

Omdat het reisverhaal een open einde heeft vond ik het een goed idee om dit laatste bericht te plaatsen.

Zoals je hebt kunnen lezen was de reis huiswaarts een nachtmerrie. Wat zijn we beiden ziek geweest en thuisgekomen hebben we nog een week lang last gehad van diarree. Een test wees uit dat we een amoebe hebben opgelopen. Dat moet met de lunch op donderdag geweest zijn, want Marcel is niet van het eten in het restaurant ziek geworden. Liesbeth en ik hebben allebei een verdachte hamburger-sandwich gegeten. Inmiddels hebben we de antibioticakuur achter de rug en zijn we weer de oude.

Onze dank gaan deze reis uit naar Isabela Bertoni van het hoofdkantoor van Compassion Brasil in Campinas Sao Paulo.

Op de foto's ziet u de ingang van het hoofdkantoor en Cida, die verantwoordelijk is voor de post. Op de achtergrond zie je een wand met postvakken waar alle sponsorbrieven binnenkomen en doorgestuurd worden naar de verschillende projecten.

En met Isabela ook de directrices van de Compassionprojecten in Niteroi, Rachel, en in Caucaia, Ida. Natuurlijk verder de tolks, chauffeurs die meegeholpen hebben om onze bezoekdagen tot een succes te maken.

Tevens wil ik Alberto, touroperator van Chapada Explorer, en onze gids, Fernando, hartelijk danken voor de fijne tijd die we in Chapada do Guimaraes hadden mede door hun hulp.

En uiteraard zijn we ontzettend blij en dankbaar dat we weer bij Dario en Denise konden logeren. Het was een gezellige, hartverwarmende tijd. En last but not least danken we ook Marcel, waar we konden logeren tijdens onze week in Fortaleza.

Dag 32: Weer thuis

Op zondag stond Fred om half elf op. Liesbeth voelde zich gammeler dan Fred en ze voelde zich bij het idee om ook op te staan warm en nam de temperatuur op: 38,2. Dus ze is de hele dag in bed gebleven. Intussen heeft Fred in etappes de koffers uitgepakt en een beetje aangerommeld en zich rustig te houden. Twee dagen niet eten en meer dan 24 uur niet slapen is een slechte combinatie, zeker als er koorts bij komt kijken. Ook vandaag bleven we beiden om dieet: thee, een droge beschuit.

's Middags zijn Elise, en Robbert-Jan even langs geweest om bij te praten en is Liesbeth even beneden geweest. Maar al gauw moest Liesbeth toch weer haar bed in. 's Avonds nam Fred een kop bouillon en cracker kaas, maar dat viel al zeer zwaar op de maag. Het bleef gelukkig wel binnen. We hopen dat we snel opknappen. Als Liesbeth morgen nog koorts heeft gaan we op artsenbezoek.

Hiermee is in ieder geval deze weblog ten einde. Bedankt voor jullie reacties, lezers.

Dag 30 en 31: De terugreis

Fortaleza vanaf de top van het appartementencomplex:

We stonden 's morgens op met beiden een vol, licht misselijk gevoel. Ik herkende het een beetje, als te zwaar getafeld met relatief veel vlees. Bijvoorbeeld bij een gezellig barbequefeest moet ik goed maat houden, want anders ben ik twee dagen daarna licht misselijk en hoef ik niets te eten. Dat Liesbeth hetzelfde had, was wel verdacht.

Het was een stuk beter weer dan gisteren. De hele dag droog en licht bewolkt maar vooral zonnig tot twee uur. We hadden geen puf om naar Praia do Futuro te gaan en gingen dus te voet naar Beira Mar, op 75 m van het appartement. Het was heerlijk rustig en zochten een tafel met stoelen in de schaduw van een palmrieten parasol en enkele pambomen in de buurt.

In de morgen namen we beiden een kokosnoot te drinken. Als lunch wilden we niets eten en namen beiden een 0,5 literflesje aqua com gas. 's middags namen we nog een kokosnoot en al hadden we gepland om tot ca. drie uur op het strand te blijven en te zwemmen (was bij vloed vooral heel goed omdat de branding mild bleef en de diepte voldoende was om lekker te kunnen zwemmen zonder op rotsblokken te stoten (die je op Praia do Futuro weer niet hebt). Maar Fred voelde zich steeds minder lekker en we besloten om twee uur maar terug te gaan. Dan konden we even lekker douchen en kon Fred even op bed liggen.

Om half zes kwam onze taxichauffeur, die met ons ook de citytour gereden heeft, om ons naar het vliegveld te brengen. Fred was blij met de wind door het autoraam en de koele hal voor inchecken deed goed. Liesbeth hielp de taxichauffeur met uitladen en de koffers naar binnen brengen terwijl Fred naar binnen snelde om een stoel te zoeken, om niet onderuit te gaan.

In het vliegtuig van Fortaleza naar Lissabon heeft Liesbeth wel iets gegeten maar voor die tijd al, ongeveer een kwartier nadat we opgestegen waren, had Fred al overgegeven. Tijdens de avondmaaltijd zat Fred op het toilet met hoofd tussen de knieen om niet flauw te vallen. Het overgeven was op zich een opluchting. Maar een uur of twee later was het weer raak, weer overgeven tot de maag helemaal leeg was. Via de intercom werd door de crew een oproep gedaan of er dokters in het vliegtuig waren. En binnen 5 minuten stonden er drie artsen bij ons te debatteren over welke medicijnen te geven. Uiteindelijk kreeg Fred een pilletje om de maag tot rust te brengen. Dat hielp wel, want overgeven was verder over. Maar wel was Fred hondsberoerd.

Op vliegveld Lissabon kwamen we rond zeven uur in de morgen aan en onze volgende vlucht was pas om twee uur 's middags. Liesbeth was intussen ook weer gammeler geworden, misschien omdat ze in het vliegtuig wat gegeten had. We zijn na een half uur maar naar de Blue Lounge gegaan en hebben uitgelegd dat we beiden ziek waren met een zelfde ziekte verschijnsel: maag ven streek. Er werd een oproep naar een arts gedaan en we mochten in de Lounge wachten. Kort daarop kwam er een jonge arts, die ons alletwee een pilletje gaf om de misselijkheid en koorts (Fred had lichte koorts) tegen te gaan. Hij gaf nog zo'n tweede pilletje dat we konden gebruiken, indien nodig en uitsluitend minstens acht uur na innemen van de eerste pil. Bijverschijnsel was slaperigheid.

De rest van de wachttijd waren we te beroerd om de tijd te doden met dutyfree winkels te bekijken, en dergelijke, maar zochten een stoelenrij met slechts omde twee stoelen een armleuning, waar Fred liggend wat heeft gedut. Liesbeth probeerde liggen, maar gaf voorkeur aan zitten dutten. Wat duren zes uur zo lang.

Tijdens de vlucht van Lissabon naar Amsterdam hebben we beiden niets te eten genomen en uitsluitend thee genuttigd. Heel langzaam kwam Fred wat bij zijn positieven. Het pilletje had zijn werk gedaan, betreft stilleggen van het overgeefneiging en was uitgewerkt betreft de slaperigheid. We landen 17.50 uur. De bagage kwam redelijk snel, zeker voor zo'n groot vliegveld als Schiphol. Robert had een SMS gestuurd dat hij wat later kwam wegens onstandigheden, dus hebben we beiden een appelsap besteld. Die hadden we nog niet op toen Rober er met z'n vriendin al aankwam.

Robert had zondag nog verplichtingen en dingen te doen in Breda en vroeg of hij ons naar Eindhoven moest brengen en dan door naar Breda, of dat we naar Breda rijden en zelf doorijden naar Eindhoven. We hadden drie kwartier om erover na te denken. Fred voelde zich inmiddels wel in staat die 60 km te rijden. Maar allebei waren we blij toen we thuis kwamen om negen uur. En een half uur later lagen we op bed. Heerlijk eiegen bed. Toch hebben we beiden niet zo goed geslapen als gedacht. Fred had het vreselijk koud en Liesbeth was 's morgens zes uur al met een eerste diarhee ronde begonnen.

Dag 29: Anders als gepland

Vandaag begon de dag bewolkt en het zag er niet goed uit. Ook de weersvoorspellingen op internet boden weinig hoop. Toch zijn we maar gegaan naar Crocobeach. We hoefden niet op de bus te wachten. En de bus was opmerkelijk rusitg. Mogelijk een slecht teken.


Toen we aankwamen was het nog droog maar al lopend naar Crocobeach ging het regenen. We bestelden een espresso in het grote restaurant en zochten een tafeltje waar het niet lekte door het rieten dak. Helaas verliep de dag niet zoals gisteren en bleef het grijs en nat. Het ging zelfs over in een tropische douche. De bijgaande foto's van Crocobeach zijn dus van gisteren.

Toen het even opklaarde, maar het nog grijs in de verte was, besloten we de geplande massage maar te gaan doen, daarna te lunchen en terug te keren.

Het werd nog erger, halverwege de massagebeurt begon het zo hard te plenzen dat we moesten vluchten naar een massagesalon in het stenen hoofdgebouw. Het werd dus een verstoorde massage van twee maal een half uur.


Daarna bestelden we nog een hamburger en kokosnoot als lunch en zijn maar teruggegaan. Op moment van vertrek was het gelukkig even droog. De bus kwam er weer meteen aan en was weer niet druk. Teruggekomen zijn we maar begonnen met de koffers zo ver mogelijk in te pakken en daarna is Fred begonnen met een combi-rapport te maken van de twee Compassionbezoeken deze vakantie. En ook de weblog en email kon tussendoor.

s'Avonds zijn we gezellig met Marcel gaan eten in een superchique churrascaria restaurant "Sale e Bras": ons galgemaal. Morgen zal nog een beetje wandelen, pootje baden, ed. worden. Hopelijk beetje mooi weer nog even.

Dag 28: Strandverlenging Praia do Futuro

Voor vandaag is er niet veel te vertellen. Vanmorgen zijn we redelijk bijtijds opgestaan, hebben ontbeten en zijn toen even zonnebrandolie gaan halen bij de drogist. Ons flesje was op. Daarna zijn we op de bus gestapt naar Crocobeach. Het was licht bewolkt toen we vertrokken. Toen we een kwartiertje later arriveerden en de bus uitstpten, regende het. Toen we halverwege de halte en Crocobeach waren, ca. 150 m verder, ging het harder regenen en konden we schuilen onder een rieten afdak bij een parkeerplein. Daar stonden we dan met een aardig clubje mensen opgepropt terwijl het met bakken uit de hemel kwam. Maar zoals veel tropische buien was het na zo'n tien minuten over en spetterde het licht. Heel in de verte brak de lucht dus we gingen toch vol goede moed het terrein van Crocobeach op en een plaatje zoeken. Dat was geen probleem nu natuurlijk.

We hebben ons geinstalleerd en de regen hield op. Vervolgens was het een anderhalf uur wisselend zonnig en bewolkt. Daarna klaarde het snel op en was het eind van de morgen en de hele middag en avond strak zomerweer. Voor de gein zet ik maar een paar plaatjes van Crocobeach op de weblog, om een idee te geven van de uitspanning. En morgen nog een paar om niet alle kruit te verschieten.

De mensen uit Rio, met wie we afgesproken hadden, waren er niet en zijn ook niet later gekomen. Maar wel zaten er naast ons mensen uit Brazilia, waarvan er enkele redelijk Engels spraken en we hadden al snel weer gezellige aanspraak. Ik de heb de folder van Compassion Brazil laten zien. Die had ik speciaal meegenomen en op mijn fototoestel liet ik ook Lucas en Keli en Carina zien en de leefsituatie. Dochterlief moest het ook zien en ze waren onder de indruk en wisten dat het onrechtvaardig verschillend is in de wereld en zeker ook in Brazilie.

We hebben gelunched met een portie friet die we samen deden en een kleine fruitsalade die we ook samen deelden. De friet kregen we makkelijk op met z'n twee, ieder een halve portie. Maar de fruitslade bestond uit een kwart watermeloen, halve Guyaba in plakes, trosje druiven, twee bananen in schijfjes gesneden, meloen schijven, papaya schijven, ananasschijven. We waren ongeveer net over de helft en we ploften bijna. Op gegeven moment kwam er zo'n strandverkoper langs met rieten mandjes en hij was sjoemel gekleed en ik had vermoeden dat hij het niet breed had. Hij was duidelijk ook bezweet.

Ik nodigde hem uit om erbij te komen zitten en de schaal verder leeg te eten. Nou, dat liet hij zich geen tweede keer zeggen. Een kwart mango, alle watermeloen, 5 schijven verse sinaasappel en krappe helft van de Goyaba ging met graagt naar binnen. Alsof hij de hele dag nog niet gegeten had. Een hartelijk Obrigado en ferme handdruk en met nieuwe energie pakte hij zijn boeltje en ging verder.

Rond half vijf zijn we teruggegaan voor de grote stoot en in de bus konden we zowaar zitten. s' Avonds hebben we heel simpel maar lekker kip met rijst, salade en farofa gegeten, met voor Liesbethy een Coca-Cola en voor mij een Skol (600 ml standaard). En dat alles voor nog geen 3,50 Euro per persoon. De rest van de avond was voor de gebruikelijke rituelen: foto's bewerken voor de weblog, deze tekst schrijven, email checken en relaxen.

Dag 27: Bezoek aan Lucas

Vanmorgen zouden we om negen uur worden opgehaald, maar er werd even over achten opgebeld dat het tien uur zou worden. Uiteindelijk stopte er een Nissan pickuptruck in de straat en kwamen er twee personen uit. Het bleek Dina, de directrice van het compassion project en Mayrlon, de chauffeur.

Na even kennis maken stegen we in. Beiden kenden geen Engels dus dat was slecht comminceren. Maar op weg naar het Compassion project pikten we Thiago Campos, de vertaler, op. Dat was een uitkomst. We reden naar het Compassion project waar Lucas zou zijn.



Daar aangekomen werden we voorgesteld aan een aantal medewerkers, psycholoog, administratief medewerker an Ana, de grootmoeder van Lucas die het gezin probeert te runnen. We hebben de eetzaal gezien, de brievenschrijfzaal, de binnenplaats, het muzieklokaal. Luca vindt muziek leuk en gaat dit schooljaar fluit en "teclada" ofwel keyboard spelen.

Aan het eind van de rondleiding werd een plan getrokken voor de rest van de dag. Zolang het mooi weer, zouden we eerst naar strand gaan, daarna gaan lunchen en vervolgens shoppen voor de familie in een lokale supermarkt. Maar eerst vond ik het tijd dat Lucas zijn rugzak kreeg, in de hoop dat het ijs gebroken werd. Want Lucas hield zijn hoofd heel verlegen strak omlaag. Met uitpakken van de rugzak kwamen er steeds meer glimlachen, maar geen woord.

We reden naar Praia Cumbuco om er wat te drinken en natuurlijk de zee in te gaan. Er waren ezeltjes waarop gereden kon worden maar Lucas was er bang voor. Dus gewoon lekker even de zee in. Dat was voor Lucas voor het eerst van zijn leven!


Hij vond het heerlijk. Door de sterke branding durfde ik niet te diep te gaan. Het leek me safer een beetje aan de kant te blijven en dan in het water te liggen. Dat voorkomt omvallen en onder water raken. Soms kwam er een golf die zo sterk was dat Lucas meegeleurd werd richting het strand. Hij vond het geweldig. En begon zowaar te praten.

Na het zwemfestijn hebben we friet voor hem besteld, helemaal voor hem alleen. Lucas was gewoon overdonderd. Voordat we zouden gaan moest hij eigenlijk onder douche, want hij zat onder het zand. Dus nam Fred hem mee naar de douches trok hem zijn onderbroek uit en spoelde beide uit :) Daarna wrong ik zo strak mogelijk de onderbroek uit en trok hem weer Lucas aan. Hij vond het allemaal prima.

Even later stegen we weer in op weg naar een restaurant voor de lunch: picanha met rijst en bonenmix en farofa. Een 2 liter fles guarana met 6 glazen als drinken erbij. Ana heeft gesmuld; Lucas duidelijk minder, maar hij is niet veel gewend en had een dikke bak friet op.

Vervolgens zijn we naar een plaatselijke supermarkt gegaan voor een kar boodschappen voor Lucas' familie. Lucas en Ana waren mee en ze mochten samen de kar vullen met wat ze het hardst nodig hadden, maar ook gewoon met leuke of lekkere dingen die ze normaliter nooit kopen omdat ze er geen geld voor hebben. Lucas oma was er stil van. Toen we de kar vol hadden gingen we naar de kassa, waar alle boodschappen in grote zakken werd gedaan door winkelpersoneel. De zakken werden vervolgens in een laadkarretje gedaan en een winkelbediende reed zelfs het karretje mee naar de parkeerplaats een eindje verderop.
Voor klanten van dit formaat is blijkbaar extra service normaal. Voor ons was het "gewone boodschappen".

Nu gingen we de boodschappen naar Lucas thuis brengen. We kregen hartelijk welkom en moesten gaan zitten. De boodschappen werden op de eettafel gezet en de eettafel werd er bijna onder bedolven. Ik vroeg of ze er opbergruimte voor heeft. Ja, in de slaapkamer staan twee soort kantoorkasten waarin alle voorraad zit. Voor de bederfelijke waren stond er een zeer roestige koelkast. Er was een subsidieregeling van de regering geweest waarvan Ana een piepkleine TV kon kopen. In het hele huis is een lamp. We hebben twee spaarlampen in de boodschappen gedaan.


Het gezin is met z'n vijven. Lucas (5 jaar) heeft nog een broer, Emerson (8 jaar), en een zus Rebecca (11 jaar). Lucas broer vond de rugzak erg "bonita" en ik hoop dat Lucas in harmonie zijn broer en zus kan laten meegenieten. Ana's man heeft na maanden werkloosheid eindelijk weer werk in de bouw.

Toen was het dan toch tijd om afscheid te nemen en toen werd het Ana te kwaad. Ze barstte in snikken uit en vloog ons beiden om de hals. Ze kon haar emoties eindelijk kwijt. Ze heeft ook vreselijk genoten van de hele dag en het was goed dat ze mee was, omdat als de vertaler met ons in gesprek was, Lucas dan nog altijd zijn oma heeft om mee te praten wat hij duidelijk ook deed.

Da dag werd besloten met een zegenbede door Dina, de Compassion directrice en daarna door Fred in heel kort Nederlands en verder in het Engels.

Rond half vijf stapten we weer in en werden we thuisgebracht. Rond vijf uur waren we weer in het appartement en ging Fred eerst douchen om de zandbak uit eigen zwembroek te speoelen. Daarna ging Liesbeth ook douchen en Fred aan het schrijven voor de weblog.

Vanavond besloten we maar een klein hapje te eten. En daarna naast deze rapportage op de weblog zetten ook nog email sturen naar Dina en Thiago met een selectie van de beste foto's. En ik heb Thiago ook beloofd dat ik de tekst van "Blij, blij, mijn hartje is zo blij" in het Nederlands met Engelse vertaling zou sturen, met de vraag of hij de Braziliaanse vertaling kon opsturen. Dan ga ik thuis op het keyboard een arrangement maken en het liedje inzingen in het Nederlands en opsturen voor Lucas om te oefenen. Hetzelfde heb ik beloofd aan Keli en Carina.

Dag 26: Dagje strand bij andere lokatie

Vandaag was het stralend weer en hebben we eerst geld gehaald en wat kleine boodschappen gedaan en hebben toen de bus genomen naar de eerste grote uitspanning vanuit deze kant aan Praia do Futuro met de naam Crocobeach.

Het was voor de maandag behoorlijk druk, maar er waren veel minder Nederlanders dan gisteren bij Boa Vida. We hebben heerlijk genoten van de zee, de zon, de schaduw onder een palmenstro parasol, boekje lezen, enz. Tussen de middag hebben we een snack genomen: ieder een portie friet en samen een bakje crabmeat. De hoeveelheid was zodanig dat het een grote snack was.

Later in de middag kwam er steeds meer schaduw van de grote palmen achter ons dus ging ik in het begin van de middag op een grote lap en handdoek vooraan bij het water een uurtje in de zon een boekje liggen lezen.

Bij Crocobeach is ook een massageservice,en ik drie vergelijkbaar met massages zoals je in wellness centra kunt krijgen. Liesbeth is er liefhebber van en ja, in Cochem betaal je 50 Euro voor een uur, hier slechts R$20. Dus in de tweede helft van de middag heeft Liesbeth zich toch door mij laten overhalen. Ze vond het geweldig.

Intussen was er zoveel schaduw op onze plek dat ik in de tussentijd een eindje langs het water ben gaan heen en weer lopen. Toen ik drie kwartier later terug kwam werd ik door een Braziliaan uit Sao Paulo, bleek later, aan de buur tafeltje aangesproken: "Sprechen Sie Deutsch?" Hij had me zien liggen met het boekje van Max Lucado en dacht dat het een Duits boekje was. Het bleek dat hij familie in Duitsland heeft en net een week uit Duitsland terug is. Dus hij wist hoe koud het was.

Bij hem aan het tafeltje zat ook een jonger echtpaar, die uit Rio bleek te komen. Hij was er bakker in een buurt bij het Macarana stadium, omgeven door drie favella's. Ik werd uitgenodigd om erbij te komen zitten en kreeg een biertje
aangeboden. Het eind van dit verhaal is dat de "Duitse Braziliaan" al snel weg moest, Liesbeth er net voor die tijd bij is komen zitten, en dat we met het stel uit Rio bijna de laatsten op het strand waren. Zij logeren een eind verder en het appartement van Marcel lag perfect op de route. Ze hebben ons thuis gebracht. En we hebben voor a.s. woensdag weer afgesproken, op de Crocobeach. Hij wil wat Nederlands leren voor de gein en zal ons wat Portugees bijbrengen. En hij was ook in Compassion Brazil geinteresseerd. Wie weet.

s' Avonds hebben we nog lekker vis met gebakken banaan in kaassaus gegeten. Hoe verzin je de combinatie, maar wat was dat lekker.