We stonden 's morgens op met beiden een vol, licht misselijk gevoel. Ik herkende het een beetje, als te zwaar getafeld met relatief veel vlees. Bijvoorbeeld bij een gezellig barbequefeest moet ik goed maat houden, want anders ben ik twee dagen daarna licht misselijk en hoef ik niets te eten. Dat Liesbeth hetzelfde had, was wel verdacht.Het was een stuk beter weer dan gisteren. De hele dag droog en licht bewolkt maar vooral zonnig tot twee uur. We hadden geen puf om naar Praia do Futuro te gaan en gingen dus te voet naar Beira Mar, op 75 m van het appartement. Het was heerlijk rustig en zochten een tafel met stoelen in de schaduw van een palmrieten parasol en enkele pambomen in de buurt.
In de morgen namen we beiden een kokosnoot te drinken. Als lunch wilden we niets eten en namen beiden een 0,5 literflesje aqua com gas. 's middags namen we nog een kokosnoot en al hadden we gepland om tot ca. drie uur op het strand te blijven en te zwemmen (was bij vloed vooral heel goed omdat de branding mild bleef en de diepte voldoende was om lekker te kunnen zwemmen zonder op rotsblokken te stoten (die je op Praia do Futuro weer niet hebt). Maar Fred voelde zich steeds minder lekker en we besloten om twee uur maar terug te gaan. Dan konden we even lekker douchen en kon Fred even op bed liggen.
Om half zes kwam onze taxichauffeur, die met ons ook de citytour gereden heeft, om ons naar het vliegveld te brengen. Fred was blij met de wind door het autoraam en de koele hal voor inchecken deed goed. Liesbeth hielp de taxichauffeur met uitladen en de koffers naar binnen brengen terwijl Fred naar binnen snelde om een stoel te zoeken, om niet onderuit te gaan.
In het vliegtuig van Fortaleza naar Lissabon heeft Liesbeth wel iets gegeten maar voor die tijd al, ongeveer een kwartier nadat we opgestegen waren, had Fred al overgegeven. Tijdens de avondmaaltijd zat Fred op het toilet met hoofd tussen de knieen om niet flauw te vallen. Het overgeven was op zich een opluchting. Maar een uur of twee later was het weer raak, weer overgeven tot de maag helemaal leeg was. Via de intercom werd door de crew een oproep gedaan of er dokters in het vliegtuig waren. En binnen 5 minuten stonden er drie artsen bij ons te debatteren over welke medicijnen te geven. Uiteindelijk kreeg Fred een pilletje om de maag tot rust te brengen. Dat hielp wel, want overgeven was verder over. Maar wel was Fred hondsberoerd.
Op vliegveld Lissabon kwamen we rond zeven uur in de morgen aan en onze volgende vlucht was pas om twee uur 's middags. Liesbeth was intussen ook weer gammeler geworden, misschien omdat ze in het vliegtuig wat gegeten had. We zijn na een half uur maar naar de Blue Lounge gegaan en hebben uitgelegd dat we beiden ziek waren met een zelfde ziekte verschijnsel: maag ven streek. Er werd een oproep naar een arts gedaan en we mochten in de Lounge wachten. Kort daarop kwam er een jonge arts, die ons alletwee een pilletje gaf om de misselijkheid en koorts (Fred had lichte koorts) tegen te gaan. Hij gaf nog zo'n tweede pilletje dat we konden gebruiken, indien nodig en uitsluitend minstens acht uur na innemen van de eerste pil. Bijverschijnsel was slaperigheid.
De rest van de wachttijd waren we te beroerd om de tijd te doden met dutyfree winkels te bekijken, en dergelijke, maar zochten een stoelenrij met slechts omde twee stoelen een armleuning, waar Fred liggend wat heeft gedut. Liesbeth probeerde liggen, maar gaf voorkeur aan zitten dutten. Wat duren zes uur zo lang.
Tijdens de vlucht van Lissabon naar Amsterdam hebben we beiden niets te eten genomen en uitsluitend thee genuttigd. Heel langzaam kwam Fred wat bij zijn positieven. Het pilletje had zijn werk gedaan, betreft stilleggen van het overgeefneiging en was uitgewerkt betreft de slaperigheid. We landen 17.50 uur. De bagage kwam redelijk snel, zeker voor zo'n groot vliegveld als Schiphol. Robert had een SMS gestuurd dat hij wat later kwam wegens onstandigheden, dus hebben we beiden een appelsap besteld. Die hadden we nog niet op toen Rober er met z'n vriendin al aankwam.
Robert had zondag nog verplichtingen en dingen te doen in Breda en vroeg of hij ons naar Eindhoven moest brengen en dan door naar Breda, of dat we naar Breda rijden en zelf doorijden naar Eindhoven. We hadden drie kwartier om erover na te denken. Fred voelde zich inmiddels wel in staat die 60 km te rijden. Maar allebei waren we blij toen we thuis kwamen om negen uur. En een half uur later lagen we op bed. Heerlijk eiegen bed. Toch hebben we beiden niet zo goed geslapen als gedacht. Fred had het vreselijk koud en Liesbeth was 's morgens zes uur al met een eerste diarhee ronde begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten