Dag 27: Bezoek aan Lucas

Vanmorgen zouden we om negen uur worden opgehaald, maar er werd even over achten opgebeld dat het tien uur zou worden. Uiteindelijk stopte er een Nissan pickuptruck in de straat en kwamen er twee personen uit. Het bleek Dina, de directrice van het compassion project en Mayrlon, de chauffeur.

Na even kennis maken stegen we in. Beiden kenden geen Engels dus dat was slecht comminceren. Maar op weg naar het Compassion project pikten we Thiago Campos, de vertaler, op. Dat was een uitkomst. We reden naar het Compassion project waar Lucas zou zijn.



Daar aangekomen werden we voorgesteld aan een aantal medewerkers, psycholoog, administratief medewerker an Ana, de grootmoeder van Lucas die het gezin probeert te runnen. We hebben de eetzaal gezien, de brievenschrijfzaal, de binnenplaats, het muzieklokaal. Luca vindt muziek leuk en gaat dit schooljaar fluit en "teclada" ofwel keyboard spelen.

Aan het eind van de rondleiding werd een plan getrokken voor de rest van de dag. Zolang het mooi weer, zouden we eerst naar strand gaan, daarna gaan lunchen en vervolgens shoppen voor de familie in een lokale supermarkt. Maar eerst vond ik het tijd dat Lucas zijn rugzak kreeg, in de hoop dat het ijs gebroken werd. Want Lucas hield zijn hoofd heel verlegen strak omlaag. Met uitpakken van de rugzak kwamen er steeds meer glimlachen, maar geen woord.

We reden naar Praia Cumbuco om er wat te drinken en natuurlijk de zee in te gaan. Er waren ezeltjes waarop gereden kon worden maar Lucas was er bang voor. Dus gewoon lekker even de zee in. Dat was voor Lucas voor het eerst van zijn leven!


Hij vond het heerlijk. Door de sterke branding durfde ik niet te diep te gaan. Het leek me safer een beetje aan de kant te blijven en dan in het water te liggen. Dat voorkomt omvallen en onder water raken. Soms kwam er een golf die zo sterk was dat Lucas meegeleurd werd richting het strand. Hij vond het geweldig. En begon zowaar te praten.

Na het zwemfestijn hebben we friet voor hem besteld, helemaal voor hem alleen. Lucas was gewoon overdonderd. Voordat we zouden gaan moest hij eigenlijk onder douche, want hij zat onder het zand. Dus nam Fred hem mee naar de douches trok hem zijn onderbroek uit en spoelde beide uit :) Daarna wrong ik zo strak mogelijk de onderbroek uit en trok hem weer Lucas aan. Hij vond het allemaal prima.

Even later stegen we weer in op weg naar een restaurant voor de lunch: picanha met rijst en bonenmix en farofa. Een 2 liter fles guarana met 6 glazen als drinken erbij. Ana heeft gesmuld; Lucas duidelijk minder, maar hij is niet veel gewend en had een dikke bak friet op.

Vervolgens zijn we naar een plaatselijke supermarkt gegaan voor een kar boodschappen voor Lucas' familie. Lucas en Ana waren mee en ze mochten samen de kar vullen met wat ze het hardst nodig hadden, maar ook gewoon met leuke of lekkere dingen die ze normaliter nooit kopen omdat ze er geen geld voor hebben. Lucas oma was er stil van. Toen we de kar vol hadden gingen we naar de kassa, waar alle boodschappen in grote zakken werd gedaan door winkelpersoneel. De zakken werden vervolgens in een laadkarretje gedaan en een winkelbediende reed zelfs het karretje mee naar de parkeerplaats een eindje verderop.
Voor klanten van dit formaat is blijkbaar extra service normaal. Voor ons was het "gewone boodschappen".

Nu gingen we de boodschappen naar Lucas thuis brengen. We kregen hartelijk welkom en moesten gaan zitten. De boodschappen werden op de eettafel gezet en de eettafel werd er bijna onder bedolven. Ik vroeg of ze er opbergruimte voor heeft. Ja, in de slaapkamer staan twee soort kantoorkasten waarin alle voorraad zit. Voor de bederfelijke waren stond er een zeer roestige koelkast. Er was een subsidieregeling van de regering geweest waarvan Ana een piepkleine TV kon kopen. In het hele huis is een lamp. We hebben twee spaarlampen in de boodschappen gedaan.


Het gezin is met z'n vijven. Lucas (5 jaar) heeft nog een broer, Emerson (8 jaar), en een zus Rebecca (11 jaar). Lucas broer vond de rugzak erg "bonita" en ik hoop dat Lucas in harmonie zijn broer en zus kan laten meegenieten. Ana's man heeft na maanden werkloosheid eindelijk weer werk in de bouw.

Toen was het dan toch tijd om afscheid te nemen en toen werd het Ana te kwaad. Ze barstte in snikken uit en vloog ons beiden om de hals. Ze kon haar emoties eindelijk kwijt. Ze heeft ook vreselijk genoten van de hele dag en het was goed dat ze mee was, omdat als de vertaler met ons in gesprek was, Lucas dan nog altijd zijn oma heeft om mee te praten wat hij duidelijk ook deed.

Da dag werd besloten met een zegenbede door Dina, de Compassion directrice en daarna door Fred in heel kort Nederlands en verder in het Engels.

Rond half vijf stapten we weer in en werden we thuisgebracht. Rond vijf uur waren we weer in het appartement en ging Fred eerst douchen om de zandbak uit eigen zwembroek te speoelen. Daarna ging Liesbeth ook douchen en Fred aan het schrijven voor de weblog.

Vanavond besloten we maar een klein hapje te eten. En daarna naast deze rapportage op de weblog zetten ook nog email sturen naar Dina en Thiago met een selectie van de beste foto's. En ik heb Thiago ook beloofd dat ik de tekst van "Blij, blij, mijn hartje is zo blij" in het Nederlands met Engelse vertaling zou sturen, met de vraag of hij de Braziliaanse vertaling kon opsturen. Dan ga ik thuis op het keyboard een arrangement maken en het liedje inzingen in het Nederlands en opsturen voor Lucas om te oefenen. Hetzelfde heb ik beloofd aan Keli en Carina.