Dag 5: De grote dag in Rio

Vandaag was het grijs maar het regende nog niet en de temperatuur was 22 graden. We hadden we om 9 uur afgesproken, maar door file op de brug tussen Rio en Niteroi duurde het bijna drie kwartier langer. We hadden Monique en Rachel verwacht, maar er stopte een volkswagen busje met Monique, de Compassion coordinatrice in Rio, Rachel de directeur van het Compassion project, maar ook de vertaalster en dochter van Rachel die ook les geeft op de Compassion school. En Keli was er ook al bij. Toen ze merkte dat Fred wist wie ze was sprong ze recht in zijn armen en liet hem niet meer los totdat ze in het busje moest stappen zodat we konden vertrekken. Het busje werd gereden door de pastor van de kerk met wie Compassion in dit project samen werkt. We vroegen hoelang Keli al wist dat we zouden komen en dat bleek al sinds december te zijn en dat was dus lang wachten geweest voor haar.

Toen we vroegen wanneer we Carina zouden zien bleek dat het de bedoeling was geweest dat ook zij al zou zijn meegekomen. Maar haar moeder heeft ernstige psychische klachten en had haar medicijnen niet ingenomen waardoor ze nogal uit balans was. Later bleek dat ze was vergeten dat wij vandaag zouden komen en dus had ze Carina niet naar het project gebracht. Ons niet zien was geen optie dus Rachel heeft heel wat getelefoneerd met moeder en uit eindelijk zou Carina er wat later op de dag bij kunnen zijn.

Keli woont bij haar oma. Ze was 3 jaar toen haar vader werd vermoord, hij zat in het criminele circuit en haar moeder werkt in de prostitutie. Oma vindt de drank erg belangrijk en heeft nog een kind jonger dan Keli en Keli is 7 jaar. Het komt voor dat Keli geen zorg krijgt van oma en er is een tijd geweest dat Rachel sterk heeft overwogen haar in huis te nemen en Keli kwam toen veel bij haar thuis. Oma vond dat niet goed en dus zijn die bezoekjes wat terug gedraaid maar je kan merken dat Keli erg aan Rachel hangt. Keli heeft geen bed om in te slapen en ligt dus op de grond. Keli is een bijdehande dame, die heel snel in de gaten heeft waar het over gaat. Bijvoorbeeld toen ze in de gaten kreeg dat het over haar situatie ging vulde ze het een en ander aan maar uiteindelijk kwamen er tranen en wilde ze zicht het liefste verstoppen.

Onderweg naar het Compassion project en de daaraangekoppelde Igreja Batista liet Keli het huis zien waar ze woont. Later zouden we er weer langs komen, op weg naar de lunch, zodat ik een foto kon maken. Het blauwe huis met de zuilen is waar Keli woont. Carina woont een uur rijden van het project, dus daar zijn we niet geweest

Het was heel bijzonder te zien hoe Rachel dit werk heel sterk met hart en ziel doet. Ze zou het liefst de huizen in gaan en alle kinderen waar het nodig voor is mee nemen. Er zijn 210 kinderen in dit project. Ze gaan naar de school van de kerk tot ze 7 jaar oud zijn en in hun vrije tijd naar het Compassionproject. Daarna gaan ze naar de school in de wijk, dat is een halve dag en de rest van de tijd gaan ze naar Compassion. Daar worden ze opgevangen en krijgen extra activiteiten zoals: engelse les, ballet, voetballen ook de meisjes. Elke week komt er een arts vanuit de kerk voor gratis controles van kinderen en ouders. En de vrouwen moeten 1 keer per jaar verplicht nagekeken worden vanwege de werkzaamheden die ze doen.

Carina weet niet wie haar vader is, er zijn 3 kandidaten en tot onze verbijstering zijn er 2 vrouwen die haar noemen als hun kind. We kunnen ons niet indenken wat dit met zo'n grietje moet doen en kunnen alleen maar dankbaar zijn dat moeder nu getrouwd is met christenman die probeert goed voor dit gezin te zijn. Carina is acht jaar en wordt zeer liefdevol opgevangen door de mensen die bij Compassion werken.

We zijn geinformeerd over het reilen en zeilen en hebben ook de verslagen gezien die van elk kind gemaakt worden. Dit geeft vertrouwen dat op veel terreinen deze kinderen in de gaten gehouden worden want ze komen heel veel tekort. Zelfs onze tot en met de eerste geschreven brieven zitten als kopie in hun dossier en Keli wist heel veel nog over wat er in stond.

Rond de middag zijn we naar een shoppingmall gereden. Omdat we ook wat extra's wilde doen voor de gezinnen zijn zijn we boodschappen gaan doen in de supermarkt. We kwamen er met een kar vol uit met vier dozen spullen, twee per familie. En toen was intussen Carina gebracht dus kwamen Carina en Keli ons tegemoet gerend vanaf de tafeltjes van "Bobb's" waar ze op ons gewacht hadden tijdens het boodschappen doen. We hebben ook gelunched bij deze Braziliaanse McDonald's: Bobb's. De meisjes hadden natuurlijk in de gaten dat de boodschappen voor hun bedoeld waren.

Ook Carina vond het fantastisch dat we er waren, maar was daar wat stiller over. We hebben haar ook tijd gegeven te wennen en het bleek dat Keli haar al het een en ander had verteld want we hoorden dat toen Carina aankwam, Keli tegen haar had gezegd dat we kadootjes mee hadden, maar dat de rode rugzak voor haar was en Carina dus de gele zou krijgen.

Al die tijd heeft Keli maar op de 2 rugzakken gelet die we bij ons hadden. Ze wist dat daarin kadootjes zaten voor haar en Carina. En eindelijk toen het eten op was mochten ze open. Ze wisten niet waar ze moesten beginnen. Keli pakte de hele rugzak uit en legde alle spulletjes op tafel uitgestald. Ze vond de kaleidoscoop die er in zat geweldig en Carina vond de foto van ons, in een delftsblauw fotolijstje helemaal geweldig. We hadden voor beide een etui en de gelpennen waren nou net datgene wat Keli "het liefste wilde hebben". Blijkbaar zijn kinderen overal hetzelfde. Voor beide hadden we een kettinkje met hun letter en die moesten natuurlijk meteen om.

We hebben nog een ritje met de auto gemaakt door de plaats waar ze wonen: Niteroi en zijn langs het strand met de wilde branding gereden, waar Keli ons mee naartoe had willen nemen als het weer geschikt zou zijn. Helaas regende het pijpestelen. Beide hielden de meisjes hun beer op schoot die ook in rugzakken zaten en er moest nog een naam gegeven worden. Keli vond eerst "FredenLiesbeth" wel een leuke naam maar uiteindelijk besloten ze samen tot Liesbeth als naam voor beide beren.

Keli was het meest vrijuit en gaf op een gegeven moment aan dat ze wilde dat we niet weggingen maar bij haar zouden komen slapen. Want als we dat niet zouden doen dan "zou ze woensdag dood gaan". Ze wilde met ons mee, we hebben haar toen uitgelegd dat dat echt niet kon want oma zou haar dan vast missen. Ze hield toch nog even vol en klampte zich helemaal aan Fred vast.

Uiteindelijk was het tijd voor afscheid en de zoon van de pastor, met zijn echtgenoot, brachten Monique en ons terug naar Rio, Monique naar haar huis en ons naar het hotel. De rit duurde nog heel lang wegens gigantische file op de brug. Dus hadden wij ook nog tijd om te wennen aan het feit dat deze dag er weer op zit en toch een zwaar emotionele impact heeft gegeven. Ik had niet gedacht dat ik emotioneel ook zo sterk de neiging zou hebben de kinderen maar mee te nemen. Terwijl ik dit stukje schrijf mis ik ze al. Maar aan de anderen kant weten we nog beter wat we kunnen doen, waarover we kunnen schrijven en waarvoor we kunnen bidden.

De volgende brieven zullen niet meer over favoriete kleur gaan, of over leukste activiteit op school. We kunnen veel gerichter schrijven en hopen op goede vertaling. Stilletjes hoop ik dat Carina en Keli beide een talenknobbel hebben en snel Engels zullen leren, zodat we geen vertaling meer nodig hebben.
Deze dag is in ons hart gegrift.