Dag 29: Anders als gepland

Vandaag begon de dag bewolkt en het zag er niet goed uit. Ook de weersvoorspellingen op internet boden weinig hoop. Toch zijn we maar gegaan naar Crocobeach. We hoefden niet op de bus te wachten. En de bus was opmerkelijk rusitg. Mogelijk een slecht teken.


Toen we aankwamen was het nog droog maar al lopend naar Crocobeach ging het regenen. We bestelden een espresso in het grote restaurant en zochten een tafeltje waar het niet lekte door het rieten dak. Helaas verliep de dag niet zoals gisteren en bleef het grijs en nat. Het ging zelfs over in een tropische douche. De bijgaande foto's van Crocobeach zijn dus van gisteren.

Toen het even opklaarde, maar het nog grijs in de verte was, besloten we de geplande massage maar te gaan doen, daarna te lunchen en terug te keren.

Het werd nog erger, halverwege de massagebeurt begon het zo hard te plenzen dat we moesten vluchten naar een massagesalon in het stenen hoofdgebouw. Het werd dus een verstoorde massage van twee maal een half uur.


Daarna bestelden we nog een hamburger en kokosnoot als lunch en zijn maar teruggegaan. Op moment van vertrek was het gelukkig even droog. De bus kwam er weer meteen aan en was weer niet druk. Teruggekomen zijn we maar begonnen met de koffers zo ver mogelijk in te pakken en daarna is Fred begonnen met een combi-rapport te maken van de twee Compassionbezoeken deze vakantie. En ook de weblog en email kon tussendoor.

s'Avonds zijn we gezellig met Marcel gaan eten in een superchique churrascaria restaurant "Sale e Bras": ons galgemaal. Morgen zal nog een beetje wandelen, pootje baden, ed. worden. Hopelijk beetje mooi weer nog even.

Dag 28: Strandverlenging Praia do Futuro

Voor vandaag is er niet veel te vertellen. Vanmorgen zijn we redelijk bijtijds opgestaan, hebben ontbeten en zijn toen even zonnebrandolie gaan halen bij de drogist. Ons flesje was op. Daarna zijn we op de bus gestapt naar Crocobeach. Het was licht bewolkt toen we vertrokken. Toen we een kwartiertje later arriveerden en de bus uitstpten, regende het. Toen we halverwege de halte en Crocobeach waren, ca. 150 m verder, ging het harder regenen en konden we schuilen onder een rieten afdak bij een parkeerplein. Daar stonden we dan met een aardig clubje mensen opgepropt terwijl het met bakken uit de hemel kwam. Maar zoals veel tropische buien was het na zo'n tien minuten over en spetterde het licht. Heel in de verte brak de lucht dus we gingen toch vol goede moed het terrein van Crocobeach op en een plaatje zoeken. Dat was geen probleem nu natuurlijk.

We hebben ons geinstalleerd en de regen hield op. Vervolgens was het een anderhalf uur wisselend zonnig en bewolkt. Daarna klaarde het snel op en was het eind van de morgen en de hele middag en avond strak zomerweer. Voor de gein zet ik maar een paar plaatjes van Crocobeach op de weblog, om een idee te geven van de uitspanning. En morgen nog een paar om niet alle kruit te verschieten.

De mensen uit Rio, met wie we afgesproken hadden, waren er niet en zijn ook niet later gekomen. Maar wel zaten er naast ons mensen uit Brazilia, waarvan er enkele redelijk Engels spraken en we hadden al snel weer gezellige aanspraak. Ik de heb de folder van Compassion Brazil laten zien. Die had ik speciaal meegenomen en op mijn fototoestel liet ik ook Lucas en Keli en Carina zien en de leefsituatie. Dochterlief moest het ook zien en ze waren onder de indruk en wisten dat het onrechtvaardig verschillend is in de wereld en zeker ook in Brazilie.

We hebben gelunched met een portie friet die we samen deden en een kleine fruitsalade die we ook samen deelden. De friet kregen we makkelijk op met z'n twee, ieder een halve portie. Maar de fruitslade bestond uit een kwart watermeloen, halve Guyaba in plakes, trosje druiven, twee bananen in schijfjes gesneden, meloen schijven, papaya schijven, ananasschijven. We waren ongeveer net over de helft en we ploften bijna. Op gegeven moment kwam er zo'n strandverkoper langs met rieten mandjes en hij was sjoemel gekleed en ik had vermoeden dat hij het niet breed had. Hij was duidelijk ook bezweet.

Ik nodigde hem uit om erbij te komen zitten en de schaal verder leeg te eten. Nou, dat liet hij zich geen tweede keer zeggen. Een kwart mango, alle watermeloen, 5 schijven verse sinaasappel en krappe helft van de Goyaba ging met graagt naar binnen. Alsof hij de hele dag nog niet gegeten had. Een hartelijk Obrigado en ferme handdruk en met nieuwe energie pakte hij zijn boeltje en ging verder.

Rond half vijf zijn we teruggegaan voor de grote stoot en in de bus konden we zowaar zitten. s' Avonds hebben we heel simpel maar lekker kip met rijst, salade en farofa gegeten, met voor Liesbethy een Coca-Cola en voor mij een Skol (600 ml standaard). En dat alles voor nog geen 3,50 Euro per persoon. De rest van de avond was voor de gebruikelijke rituelen: foto's bewerken voor de weblog, deze tekst schrijven, email checken en relaxen.

Dag 27: Bezoek aan Lucas

Vanmorgen zouden we om negen uur worden opgehaald, maar er werd even over achten opgebeld dat het tien uur zou worden. Uiteindelijk stopte er een Nissan pickuptruck in de straat en kwamen er twee personen uit. Het bleek Dina, de directrice van het compassion project en Mayrlon, de chauffeur.

Na even kennis maken stegen we in. Beiden kenden geen Engels dus dat was slecht comminceren. Maar op weg naar het Compassion project pikten we Thiago Campos, de vertaler, op. Dat was een uitkomst. We reden naar het Compassion project waar Lucas zou zijn.



Daar aangekomen werden we voorgesteld aan een aantal medewerkers, psycholoog, administratief medewerker an Ana, de grootmoeder van Lucas die het gezin probeert te runnen. We hebben de eetzaal gezien, de brievenschrijfzaal, de binnenplaats, het muzieklokaal. Luca vindt muziek leuk en gaat dit schooljaar fluit en "teclada" ofwel keyboard spelen.

Aan het eind van de rondleiding werd een plan getrokken voor de rest van de dag. Zolang het mooi weer, zouden we eerst naar strand gaan, daarna gaan lunchen en vervolgens shoppen voor de familie in een lokale supermarkt. Maar eerst vond ik het tijd dat Lucas zijn rugzak kreeg, in de hoop dat het ijs gebroken werd. Want Lucas hield zijn hoofd heel verlegen strak omlaag. Met uitpakken van de rugzak kwamen er steeds meer glimlachen, maar geen woord.

We reden naar Praia Cumbuco om er wat te drinken en natuurlijk de zee in te gaan. Er waren ezeltjes waarop gereden kon worden maar Lucas was er bang voor. Dus gewoon lekker even de zee in. Dat was voor Lucas voor het eerst van zijn leven!


Hij vond het heerlijk. Door de sterke branding durfde ik niet te diep te gaan. Het leek me safer een beetje aan de kant te blijven en dan in het water te liggen. Dat voorkomt omvallen en onder water raken. Soms kwam er een golf die zo sterk was dat Lucas meegeleurd werd richting het strand. Hij vond het geweldig. En begon zowaar te praten.

Na het zwemfestijn hebben we friet voor hem besteld, helemaal voor hem alleen. Lucas was gewoon overdonderd. Voordat we zouden gaan moest hij eigenlijk onder douche, want hij zat onder het zand. Dus nam Fred hem mee naar de douches trok hem zijn onderbroek uit en spoelde beide uit :) Daarna wrong ik zo strak mogelijk de onderbroek uit en trok hem weer Lucas aan. Hij vond het allemaal prima.

Even later stegen we weer in op weg naar een restaurant voor de lunch: picanha met rijst en bonenmix en farofa. Een 2 liter fles guarana met 6 glazen als drinken erbij. Ana heeft gesmuld; Lucas duidelijk minder, maar hij is niet veel gewend en had een dikke bak friet op.

Vervolgens zijn we naar een plaatselijke supermarkt gegaan voor een kar boodschappen voor Lucas' familie. Lucas en Ana waren mee en ze mochten samen de kar vullen met wat ze het hardst nodig hadden, maar ook gewoon met leuke of lekkere dingen die ze normaliter nooit kopen omdat ze er geen geld voor hebben. Lucas oma was er stil van. Toen we de kar vol hadden gingen we naar de kassa, waar alle boodschappen in grote zakken werd gedaan door winkelpersoneel. De zakken werden vervolgens in een laadkarretje gedaan en een winkelbediende reed zelfs het karretje mee naar de parkeerplaats een eindje verderop.
Voor klanten van dit formaat is blijkbaar extra service normaal. Voor ons was het "gewone boodschappen".

Nu gingen we de boodschappen naar Lucas thuis brengen. We kregen hartelijk welkom en moesten gaan zitten. De boodschappen werden op de eettafel gezet en de eettafel werd er bijna onder bedolven. Ik vroeg of ze er opbergruimte voor heeft. Ja, in de slaapkamer staan twee soort kantoorkasten waarin alle voorraad zit. Voor de bederfelijke waren stond er een zeer roestige koelkast. Er was een subsidieregeling van de regering geweest waarvan Ana een piepkleine TV kon kopen. In het hele huis is een lamp. We hebben twee spaarlampen in de boodschappen gedaan.


Het gezin is met z'n vijven. Lucas (5 jaar) heeft nog een broer, Emerson (8 jaar), en een zus Rebecca (11 jaar). Lucas broer vond de rugzak erg "bonita" en ik hoop dat Lucas in harmonie zijn broer en zus kan laten meegenieten. Ana's man heeft na maanden werkloosheid eindelijk weer werk in de bouw.

Toen was het dan toch tijd om afscheid te nemen en toen werd het Ana te kwaad. Ze barstte in snikken uit en vloog ons beiden om de hals. Ze kon haar emoties eindelijk kwijt. Ze heeft ook vreselijk genoten van de hele dag en het was goed dat ze mee was, omdat als de vertaler met ons in gesprek was, Lucas dan nog altijd zijn oma heeft om mee te praten wat hij duidelijk ook deed.

Da dag werd besloten met een zegenbede door Dina, de Compassion directrice en daarna door Fred in heel kort Nederlands en verder in het Engels.

Rond half vijf stapten we weer in en werden we thuisgebracht. Rond vijf uur waren we weer in het appartement en ging Fred eerst douchen om de zandbak uit eigen zwembroek te speoelen. Daarna ging Liesbeth ook douchen en Fred aan het schrijven voor de weblog.

Vanavond besloten we maar een klein hapje te eten. En daarna naast deze rapportage op de weblog zetten ook nog email sturen naar Dina en Thiago met een selectie van de beste foto's. En ik heb Thiago ook beloofd dat ik de tekst van "Blij, blij, mijn hartje is zo blij" in het Nederlands met Engelse vertaling zou sturen, met de vraag of hij de Braziliaanse vertaling kon opsturen. Dan ga ik thuis op het keyboard een arrangement maken en het liedje inzingen in het Nederlands en opsturen voor Lucas om te oefenen. Hetzelfde heb ik beloofd aan Keli en Carina.

Dag 26: Dagje strand bij andere lokatie

Vandaag was het stralend weer en hebben we eerst geld gehaald en wat kleine boodschappen gedaan en hebben toen de bus genomen naar de eerste grote uitspanning vanuit deze kant aan Praia do Futuro met de naam Crocobeach.

Het was voor de maandag behoorlijk druk, maar er waren veel minder Nederlanders dan gisteren bij Boa Vida. We hebben heerlijk genoten van de zee, de zon, de schaduw onder een palmenstro parasol, boekje lezen, enz. Tussen de middag hebben we een snack genomen: ieder een portie friet en samen een bakje crabmeat. De hoeveelheid was zodanig dat het een grote snack was.

Later in de middag kwam er steeds meer schaduw van de grote palmen achter ons dus ging ik in het begin van de middag op een grote lap en handdoek vooraan bij het water een uurtje in de zon een boekje liggen lezen.

Bij Crocobeach is ook een massageservice,en ik drie vergelijkbaar met massages zoals je in wellness centra kunt krijgen. Liesbeth is er liefhebber van en ja, in Cochem betaal je 50 Euro voor een uur, hier slechts R$20. Dus in de tweede helft van de middag heeft Liesbeth zich toch door mij laten overhalen. Ze vond het geweldig.

Intussen was er zoveel schaduw op onze plek dat ik in de tussentijd een eindje langs het water ben gaan heen en weer lopen. Toen ik drie kwartier later terug kwam werd ik door een Braziliaan uit Sao Paulo, bleek later, aan de buur tafeltje aangesproken: "Sprechen Sie Deutsch?" Hij had me zien liggen met het boekje van Max Lucado en dacht dat het een Duits boekje was. Het bleek dat hij familie in Duitsland heeft en net een week uit Duitsland terug is. Dus hij wist hoe koud het was.

Bij hem aan het tafeltje zat ook een jonger echtpaar, die uit Rio bleek te komen. Hij was er bakker in een buurt bij het Macarana stadium, omgeven door drie favella's. Ik werd uitgenodigd om erbij te komen zitten en kreeg een biertje
aangeboden. Het eind van dit verhaal is dat de "Duitse Braziliaan" al snel weg moest, Liesbeth er net voor die tijd bij is komen zitten, en dat we met het stel uit Rio bijna de laatsten op het strand waren. Zij logeren een eind verder en het appartement van Marcel lag perfect op de route. Ze hebben ons thuis gebracht. En we hebben voor a.s. woensdag weer afgesproken, op de Crocobeach. Hij wil wat Nederlands leren voor de gein en zal ons wat Portugees bijbrengen. En hij was ook in Compassion Brazil geinteresseerd. Wie weet.

s' Avonds hebben we nog lekker vis met gebakken banaan in kaassaus gegeten. Hoe verzin je de combinatie, maar wat was dat lekker.

Excuses

Allereerst mijn excuses dat ik niet alle functionaliteit van de weblog doorhad. Het blijkt dat ik jullie reacties moet filteren door af te wijzen of te publiceren. Ik heb de ontvangen reacties allemaal gepubliceerd en wil jullie, inzenders ontzettend bedanken daarvoor. Voel je vrij om reacties op de dagen te geven die je had willen geven maar niet hebt gedaan omdat het niet leek te werken.

Groeten van ons beiden

Dag 25: Dagje strand

Vanmorgen vroeg had het geruime tijd geregend dus hebben we zitten dubben wat we zouden doen. We zagen dat het leek op te klaren en hebben toch maar de bus genomen naar Praia do Futuro. Openbaar vervoer kost hier 30 Eurocent per persoon. Met een kwartier tot twintig minuten waren we tussen tien en half elf op de plaats van bestemming, bij de aanbevolen strandtent: Boa Vida. Tot half vijf zijn we er gebleven.

Boa Vida heeft de zaakjes goed geregeld. Allemaal parasols aaneengesloten met twee tafeltjes en vier stoelen erom heen. Allemaal met een nummer. Je hoeft niets te bestellen om er te mogen zitten. Als je iets bestelt wordt het op rekening gezet tot je vertrek. Ze hebben verschillende ploegen in dienst: overs, terreinwerkers en beveiliging.

Als je samen de zee in zou willen of wat dan ook, dan is er een opziener die bij je tafel blijft wachthouden totdat je terug bent. Stuk voor stuk zien de safeguards eruit dat je er geen ruzie mee moest maken, stuk voor stuk spierenbundels maar ze waren zeer vriendelijk en behulpzaam. Er liepen ca. zeven bewakers rond.

De terreinwerkers zorgen dat er parasols bijgeplaatst, verplaatst of weggehaald moet worden. Als er ligstoelen worden gehuurd, zorgen ze dat die op de juiste plaats komen. De obers rennen rond om iedereen te bedienen.

In de morgen was het redelijk rustig maar tussen de middag werd het goed druk. Het werd ook een tijd met zonnige perioden. In de verte waren donkergrijze wolken en net waar wij zaten was de bewolking het dunst of soms helemaal afwezig. Maar riond half drie werd het toch bewolkter en de zee werd vloed en kwam zelfs tot onze tafels terwijl we een heel eind van de zee af waren toen we aankwamen er er tussen ons en de zee nog drie rijen parasols setjes waren.

Om vier uur begon in de grote uitspanning een muziekband op te treden. Dat gaat tot 7 uur door. Maar we hebben slechts even geluisterd. En zijn toen opgebroken, hebben langs het woeste water nog een stukje de praia do Futuro afgelopen. En hebben toen de bus terug genomen om lekker te douchen. Want Fred had met vloed nog even in zee "gezwommen", maar de branding sleurde je letterlijk omver. De douche was dus welkom om van alle zand af te komen.

Aangezien we 's middags uitgebreid gegeten hebben, Picanha Argentinia met rijst, friet, bonen en salade, met een kokosnoot om leeg te drinken, besloten we vanavond ons te beperken met het doetje: ijs bij de kilo-sorveteria. Hopelijk is het morgen zonniger, want dan is de zee algemeen rustiger. We zullen wel zien.

Dag 24: City tour Fortaleza, shopping en relaxing

Voor vandaag hadden we met een taxichauffeur afgesproken, die Marcel goed kent en die betrouwbaar is en een ietsie pietsie Engels kan. Hij zou voor R$60 ons een halve dag rondrijden door Forta Leza en de highlights laten zien.


De foto's bij dit verslag zijn de echte highlights. Forta Leza en Eindhoven hebben een ding gemeen: de stad heeft geen karakter.
Tien jaar geleden woonden er ca. 150.000 mensen in Fortaleza, nu zijn het er ongeveer drie miljoen. Dus het is een mix van torenflats en hotels, een oud centrum en favella's. Van Fortaleza ga ik niet meer foto's maken. Natuurlijk wel van de dag met Lucas.

De taxichaffeur reed ons naar het oude centrum. We kwamen langs het mausoleum van de Braziliaanse president en waren wat teleurgesteld omdat we ook het Mausoleum van Ataturk in Ankara kennen. Daarna reden we door het oude centrum en heb ik uit de auto wat plaatjes geschoten.

We zijn daarna naar de Pont des Ingles gereden, een soort pier maar absoluut niet zoals scheveningen. Maar leuk, want er stond een lekker windje en je had leuk uitzicht langs de kust van Icarema en Beira Mare (waar we verblijven).

Daarna zijn we helemaal de andere kant uit gereden door de wijk van vissers, wat redelijk armoe troef was richting de beroemde Praja do Futuro. Onderweg kwamen we nog op een mooi uitzichtpunt over de stad en de foto bij het verslag laat duidelijk het verschil tussen arm en rijk zien.

Op het Praia do Futuro was het drukker dan het strand voor het appartment van Marcel. Het leek wat op Guarajuba bij Salvador, maar dan in het groot. Praia do Futuro is ruim 5 km lang en een en al restaurants met een eigen stuk strand wat is volgebouwd met rieten parasols met tafeltje en stoelen. Daar kun je gaan zitten, zonder noodzakelijk iets te nuttigen, al zal dat wel worden verwacht. En als je iets drinkt en dan de rest van de dag niet, zal je niet worden weggekeken. De zeetemperatuur is hetzelfde als in Salvador of iets warmer misschien.

Na langs Praja do Futuro gereden te zijn, zijn we richting Marcel's appartement gereden, maar naar een shopping Mall. Daar werden we op ons verzoek afgezet. Die mall is 1 km van het appartement. Binnen de Mall was het goed toeven met heerlijke koele hallen . Goed airco systeem.

Daar hebben we ook gelunched en dit keer heel iets anders. We hebben bij een orientaals kilo restaurant gegeten. Wederom zeer goedkoop. Nog geen vijf Euro per persoon.

Daarna zijn we naar de kust gelopen en Fred heeft even pootje gebaad. Daarna zijn we op de boulevard bij een tentje op een teras gaan zitten. Liesbeth nam een kokosnoot en Fred een pilsje (600 ml Skol) en dat kostte samen twee Euro. Lekker gezeten een tijdje en toen zijn we naar het appartement gegaan, want de was moest nog opgehangen.

Omdat we zo royaal gelunched hebben zijn we s'avonds naar de Satehut gegaan voor een klein hapje. En daarna de dagelijkse rituelen: email verwerken en weblog bijhouden.

Dag 23: Verkassen naar Forta Leza

Vanmorgen zijn we rond zeven uur opgestaan. Lekker op gemak gedouched en de laatste dingen in de koffer. Toen zijn we op gemak gaan ontbijten, voor de laatste keer in hotel Bahia do Sol. Vervolgens gingen we afrekenen en werden aangenaam verrast want op de reservering stond R$160 per nacht, terwijl normaal tarief zonder reservering R$250 per nacht is. We betaalden echter slechts R$125 per nacht, dus was dat een meevaller van zo'n R$250. We konden gelukkig met bankpas betalen.


Een taxi werd stond klaar en we werden naar het vliegveld gereden. Daar waren we ruim voor negen, maar dat was plezierig omdat het lekker rustig was en we op gemak konden inchecken en proberen geld te tanken, zonder succes overigens. Om 9.50 moesten we klaarstaan voor boarden. De vlucht duurde 1 uur en 40 minuten en kwam vijf minuten te vroeg aan. Ook de bagage kwam vlot.

Marcel stond ons al op te wachten en we reden naar het appartement. Daar kregen we wat instructies over koffie zetten, we werden geintroduceerd bij de portier. Die vroeg ons om kopie van de paspoorten, omdat de portiers roulerend dienst doen. Na installatie zijn we eerst naar de boulevard gegaan waar een eettentje staat, "Sate Hut", war we een heus broodje oudhollandse kaas gegeten hebben. Je kunt er zelfs indonesisch eten en een broodje kroket, maar ook Braziliaans. Hoezo toeristisch!

En daarna zijn we nog samen naar supermarkt gegaan voor wat inkopen voor ontbijten en een drankje 's avonds. Het leven in Fortaleza is iets duurder dan in Salvador en toeristischer. Veel gepensioneerde Nederlanders die hier een jong vrouwtje aan de haak slaan, niet noodzakelijkerwijs prostitutie, maar soms gewoon betaalde gezelsschapsdame.

Terug in het appartement is Liesbeth gaan douchen en rond half zes zijn we naar de boulevard gegaan naar de avondmarkt. Er waren schilderijen, kleding, lederwaren en sieraden vooral. Liesbeth heeft er goedkope oorbelletjes gekocht om haar eigen gouden oorbellen thuis te laten. Het is zaak om kaal en "armoedig" gekleed te gaan. We zijn rond half zeven gaan eten in een pizzeria: een keer gewoon pizza. Daarna werken aan de weblog en email checken, het dagelijks routine klusje.

Marcel heeft een modem met maar een aansluiting. Proberen het programma te installeren liep uit op corrupte installatie met "blue screen on depth" Gelukkig kon Fred opstarten met Last Know Good Configuration". Dus moeten we maar werken met een USB stick en werken op Marcel's laptop wat geen enkel probleem is.

Dag 22: Excursie Passeio ao Litoral

Vandaag stond de dagtocht "Northern Coast Tour (Praia do Forte) op het programma. Wij werden rond kwart over acht opgehaald als eersten van de groep. Het duurde zeker een ruim uur voordat we de andere deelnemers bij hun hotels hebben opgehaald. Daarna ging de reis via Praja Itapua naar de eerste korte stop van een kwartier, bij Lagoa do Abaete, waar niet te zwemmen was.
Het was alleen even souvenirs kijken of mooie plaatjes schieten, of toiletbezoek. Het bodem van het lagoon is drijfzand en kostte al meer dan 800 toeristen het leven. Dus iedereen werd geadviseerd dichtbij te blijven. Misschien dat daarom de stop ook zo kort was, om ongelukken te voorkomen.

Daarna ging het via de Estrada do Coco naar Praia do Forte waar zich ook het Tamar project bevindt. Dit is een soort Pieter Buren centrum, maar dan voor zeschildpadden in plaats van zeehonden. Over de hele wereld zijn er zeven soorten zeeschildpadden, waarvan er vijf soorten langs de Braziliaanse kusten leven, en van die vijf soorten maar liefst vier soorten alleen in Bahia.



Het Tamar project helpt het voortbestaan door nesten op bedriegde plekken op te sporen en te verhuizen naar beschermde plaats. Op de foto zijn de nesten op de voorgrond te zien. De andere foto toont babies van vier dagen oud. We hadden eerst een half uur uitleg waarna we nog een uur de tijd kregen wat rond te kijken in het Tamar project, Praja do Forte en de winkeltjes.



Vervolgens reden we een kwartiertje verder naar een van de mooiste stranden van Bahia: Guarajuba. We zijn eerts gaan eten en het was weer een uitgebreid buffet lunch met bahiaanse lekkernijen en "gewone" Braziliaanse Wat een heerlijk water. Zeewatertemperatuur is ca. 24 graden dus je loopt er zo in, zelfs bij de hete zonneschijn. Even een paar foto's maken en dan ...heerlijk afkoelen in zee.




Er was nog een jongedame uit Hellevlietsluis in de bus. En zij was met een Braziliaanse vriendin, die hard Nederlands aan het leren omdat ze in Nederland gaat wonen na haar huwelijk met een goede vriend van haar Nederlandse vriendin. Tijdens de bijna drie uur die we de vrije tijd hadden hebben we gezellig bijgekletst. Leuk weer Nederlands te kunnen spreken.

Na deze heerlijke tijd aan het paradijselijke strand met vriendelijke mensen, zwemmen, in het zonnetje en onder een parasol opdrogen, kokosnoot leegdrinken was het tijd om terug te keren naar Salvador. We vertrokken om kwart voor vier vanaf Guarajuba en waren als laatste afgezet, in omgekeerde volgorde als vanmorgen.

De avond werd gevuld met douchen, iets te eten halen in de supermarkt 100 meter naast het hotel, en dat nuttigen. Daarna ging ik aan deze weblog werken en de email doorwerken. Het internet was weer supertraag. In Nederland zijn de meesten van ons verwend, denk ik. Ondertussen heeft Liesbeth de koffers weer ingepakt voor de verkassing naar Forta Leza morgen.

We zijn maar vroeg op stok gegaan , al hoeven we niet heel vroeg op. Taxi kwart voor negen. Maar zo'n reisdag is altijd saai/vermoeiend. Gelukkig is het naar Forta Leza maar minder dan zeven kwartier vliegen. En Marcel van Mierlo, onze gastheer en mede-eigenaar van webwinkel www.barrato.nl, komt ons ophalen.

Dag 21: De stad in en de toerist uithangen

Vanochtend zijn we rond 09.45 uur naar het centrum gegaan met de bus. Makkelijk, goedkoop en redelijk snel vervoer.
Daar aangekomen zijn we eerst geld gaan tanken en ja hoor, het ging weer mis. Fred is naar binnen gegaan en na een tijdje moest ik ook komen. Er hielp een mevrouw ons die een beetje engels sprak. Ze probeerde uit te vinden wat de machine gedaan had of niet en het bleek een weigering van de kaart. Met alleen een kopie van het paspoort bij ons kon ze verder niets voor ons doen. Dus wij maar eerst terug naar het hotel gegaan en hebben daar toch maar even ingelogd om te kijken wat de bank met onze rekening had gedaan: gelukkig helemaal niets dus er hoeft niets gerrepareerd te worden.

Vervolgens hebben we weer de bus naar het centrum genomen en naar de bank gegaan en samen met dezelfde mevrouw een nieuwe poging gedaan die uiteindelijk lukte. Gelukkig, we konden gaan winkelen.

We wilden graag het oude historisch centrum in, want daar zijn hele leuke straatjes en winkeltjes. Het shoppen ging ons goed af en toen we zo goed als klaar waren, zijn we lekker "Bahiaans" gaan eten in een kookschool Senac, vlak naast de slavenkerk in Pelourinha.

Ook dit was weer een belevenis. Er stond een zeer uitgebreid buffet van vlees, vis en schaaldieren, rijst, pasta enzovoort. Nadat we dit hadden geproefd zijn we toch ook maar langs het toetjesbuffet gegaan want dat zie je hier niet zovaak. Ook dit was heerlijk maar soms wel heel erg zoet. Voor 20 euro hadden we samen heerlijk gegeten en gedronken.

Hierna zijn we naar de "Mercado Modelo" gegaan. Dit doe je met een lift omdat deze markt een stuk lager ligt dan het historisch centrum. Het kost ca 2 eurocent en je bent waar je wezen wilt. Een verzameling winkeltjes, ca. 300, met van alles en nog wat voor de toerist. Ook buiten op het plein waren er volop standjes die we eerst doorgelopen zijn.


Terwijl we daar zo liepen rond te neuzen was het raak. Liesbeth's gouden kettinkje,dat ze van haar moeder heeft gekregen, met een ook gekregen hangertje, werd van haar nek gerukt en de dief was foetsie voor je wist, wat er gebeurde. Liesbeth was daar wel van geschrokken en we zijn even later toch maar even gaan zitten om iets te drinken en bij te komen. Het was ook goed warm.

Om het verder de dag te laten verknallen, heeft geen zin dus ook daar hebben we nog rondgekeken en het een en ander gekocht. Rond 16.30 uur hebben we de lift weer naar boven genomen en de, goede, bus gepakt terug naar het hotel. Het was tijd voor even een lekkere douche.

Fred is even voor zessen gaan kijken naar de zonsonderang want dat moet hier toch wel mooi zijn hopelijk. Hij had gedacht de zon te kunnen zien aant het eind van een doodlopende zijstraat. Maar helaas, de zon was meer naar links. Op dat moment kwam iemand met haar auto naar huis en het hek van de garage ging open. Ik had al gezien dat ik daar de zon wel kon zien. Ik probeerde mijn plannen uit te leggen en dat lukte. Er ging een mederwerker/schoonmaker van het appartementencomplex mee, om me daarna weer door te laten. De foto is gelukt.


s' Avonds zijn we naar Santo Antonio da Barra gelopen om een beetje Salvador by night te ervaren. Het was heerlijk weer en we snapten niet dat het volgens een thermometer nog steeds 29 graden was. We zijn doorgelopen tot halverwege de Boulevard. Toen zijn we terug gelopen en rond kwart voor acht zijn we weer "Aracaje" gaan eten bij een tentje bij de vuurtoren. Voor omgerekend 3,40 Euro hadden we allebei een gevulde aracajeh, van bonen gemaakte gefrituurde broodjes die volgestopt wordt met garnalen groentensnippers en naar smaak pimento. We hadden er een blikje drinken bij, Liesbeth Fanta en Fred Gurarana.

Daarna hebben we de bus genomen volgens instructies naar Praca da Se. Maar die bus reed niet via de Avenida waar ons hotel was en ging dus via een omweg naar Centro Historico. Fout voorgelicht door een andere buschauffeur. Gelukkig herkenden we het italiaanse consulaat en zijn meteen uit gestapt. Nu moesten we toch nog een stukje lopen, ca. 1,5 km, om weer bij het hotel te komen. Rond tien voor negen waren we weer in Bahia do Sol.

Dag 20: Panorama excursie, TV en geologie museum

Vandaag zijn we even over negenen opgehaald voor de Panorama excursie, die op hetzelfde startpunt begint: de vuurtoren van Santo Antonio da barra. Deze vuurtoren met fort hebben we nu ook bezichtigd. Het bleek de oudste vuurtoren van Brazilie te zijn. Salvador is de meeste tijd kolonie van Portugal geweest. De Nederlanders, onder bevel van Maurits, hebben geprobeerd voet aan wal te zetten, maar na vier jaar zijn ze door de portugezen en spanjaarden verjaagd. In Recife had Maurits veel meer succes en is hij in feite een held die er door kanalisatie van het moeras welvaart heeft gebracht.



Na bezichtigen van de vuurtoren zijn we door wijk Barra gereden, langs de vijver met de sculpturen van afrikaanse godinnen (candomble religie), Digue do Tororo, gereden. En we reden door naar de Igreja do Bonfim, een soort Braziliaans Lourdes. En het was een circus van jewelste.

Het hek om de kerk was volgehangen met bonfim linten, soort amulet voor goed geluk. De straatventers waren minder opdringeriger, de groep ook leuker en meer geinteresseerd en de gids was stukken beter dan gisteren. Zijn Engels was prima.




Vervolgens reden we naar het Fort MontSerrat, een prachtig wit fort, wat we niet gingen bezichtigen, maar het was een mooi uitzichtpunt voor mooie plaatjes. Daarna zijn we in een dikke file naar Mercado Modelo gereden waar we een half uurtje kregen om rond te kijken. Natuurlijk veel te kort.





Hetzelfde als je een half uur krijgt om een grote zaterdagmarkt in een grote stad te bezoeken. Maar we hadden toch al besloten om morgen met de bus naar de stad te gaan en op gemak nog eens rond te kijken in de straatjes van het oude centrum en de Mercado Modelo. Daarna stegen we weer in de bus en werden bij het hotel afgeleverd.

We hebben via roomservice twee hamburgerbroodjes besteld en de inauguratie van president Obama via CNN. Na zijn toespraak zijn we nog twee musea gaan bekijken: ca. 10 minuten lopen. Eerst naar het "Museu do Geologico da Bahia" gegaan. Dat was gratis en het was een leuk museum over de kosmos en de mineralen in de kosmos en aarde. Er waren heel wat meteorieten en ik heb nooit geweten dat die vaak voor meer dan 90-95% uit ijzer bestaan. Het andere museum was Museu Carlos Costa Pinto, met kunst uit Bahia, meubilair, keukengerei, sieraden,ed. van de rijke familie. Er was een grote fotogallerei van de landhuizen van de familie. Het eerste museum was gratis, het tweede kostte R$5 per persoon. In het eerste museum was ook veel uitleg in het Engels, in het tweede museum alleem alles in het Braziliaans.

We zijn even over vijven naar het hotel gegaan voor verder kijken CNN, email, weblog, etc. Vanavond gaan we nog even naar het kilorestaurant voor een lekker hapje eten en verder bijtijds onder de wol (LOL) Nee, lakentje met airco.

Dag 19: eerst verkennen en 's middags excursie naar Centro Historico

Vanmorgen zijn we op gemak opgestaan en hebben ongeveer rond dezelfde tijd als gisteren ontbeten. Daarna zijn we richting het centrum gaan lopen, 180 graden de andere kant op als gisteren naar het strand. Al snel kwamen er winkeltjes i.p.v. grote hekken van appartementencomplexen erachter. Ook veel straatventers en stalletjes van soms slechts een plank met oorhangers, of zonnebrillen, heel veel zonnebrillen. Het was nog niet zo warm en we liepen veel onder de bomen in de schaduw, maar dat werd al snel anders. Gelukkig hadden we twee flesjes drinken mee, een soort spa citron. Later bleek dat we al een aardig stuk van de oude stad hebben gezien en op het plein "Praca Municipal" waar in 1572 Salvador gesticht is.


We hadden er mooi uitzicht over de baai van Salvador, de grootste baai van Brazilie: Baia de Todos os Santos.
Beneden zagen we Mercado Modelo liggen. Later bleek Centro Historico een andere kant uit te zijn.

We liepen nog een stukje door tot Praca de Se. We hadden trek gekregen en zagen iets van een restaurant "Pastellaria e restuarante". Het bleek een kilo-restaurant waar we heerlijk gelunched hebben, incl. allebei een sucos Maracuja voor omgerekend voor 2,25 Euro per persoon. We moesten om 13.50 u weer klaar staan voor de excursie, dus we besloten terug te lopen. Na ruim een half uur waren we terug op het hotel: rond 13.00 uur. We namen de tijd om even te douchen en zo op te frissen.

Uiteindelijk werden we pas 14.10 uur opgepikt door een 'taxi' van de toeristenorganisatie. Deze bracht ons naar Santo Antonio da Barra, waar we samen met andere mensen in een grotere bus gingen. We reden bijna dezelfde route die we al te voet hadden afgelegd, maar gingen voor Praca Municipal via een afslag onder de weg door en we kwamen bij Mercado Modelo uit. We zagen de oude victoriaanse huizen en gebouwen staan met veel ruines of bouwvallen erbij. Maar daar namen we de lift: Elevador Lacerda, waardoor we toch op het plein kwamen waar we vanochtend waren.

Maar nu hadden we wat meer achtergrondinformatie. Wel een groot nadeel van deelname aan een excursie is dat je veel meer wordt lastiggevallen door straatverkopers en bedelaars, die je soms aan je arm trekken. Je zou ze soms wat willen geven, maar weet dat het het stomste is wat je kunt doen want dan komen er hordes. Als je de interieuren van sommige kerken ziet, is het een schande dat er bedelaars rondlopen. Maar je zult ze altijd hebben. Een lastig dilemma.

In de richting van het Praca de Se staat een borstbeeld van Braziliaans eerste bischop, D. Pedro Fernando. Deze bischop is vier jaar bischop geweest, toen hij per schip naar Portugal ging, maar spoedig leed hij schipbreuk en werd gevangen door een kannibalen stam, waar hij gegeten is. Op het Praca de Se zijn we de de Catedral Basilica in gegaan. De toegangsprijs was R$2 per persoon. Het is een gigantisch gebouw in Portugees-Braziliaanse barok. Eigenlijk walgelijk om al die decadente rijkdom te zien. Gelukkig was er in het plafond een "lofprijzing van Jezus". Het heeft vele mensenlevens gekost om de kathedraal te bouwen. Zie de foto.


Daarna zijn we naar de Igreja e Claustrodo Convento de Sao Francisco. Daar was de entree R$3 per persoon. Deze kerk was nog erger dan de kathedraal. Zie de foto, wat een bladgoud. Maar dat niet alleen: het interieur is vol van griekse mythologiefiguren en goden. De engeltjes zijn vervaardigd door slaven. In het convent zijn een serie wijze spreuken uitgebeeld in grote schildering van azuur op wit percelein. Een van de spreuken: "Nederigheid is iemsnds grootste deugd". Wie de schoen past...


We zijn verder doorgelopen naar het beroemde plein Largo do Pelourinho waar een van de bekendste kerken, Nossa Senhora do Rosario, staat. Omdat slaven niet in de kerken mochten, hebben ze er een zelf gebouwd. Deze kerk, die onder Uneco valt, samen met het hele plein. De wijk Pelourinho is erg gezellig dus waarschijnlijk gaan we er woensdag naar toe, evenals naar Mercado Modelo.



Onderaan het plein stond de bus klaar die ons bij het hotel afzette. We zijn toen meteen doorgelopen naar het kilo-restaurant iets verderop in de Avenida. En als dat dicht zou zijn, hadden we gedacht aan roomservice (tosti of hamburger). Maar op weg naar het kilo-buffet restaurant zagen we dichterbij een restaurant dat bij een Pousada hoort, maar open leek te zijn. Dus deze optie schoof roomservice op de derde plaats. Het restaurant was open en een prima kilo restaurant, eenvoudig maar met lekker Braziliaans eten. Er was gratis koffie als toetje. Om zeven uur waren we terug op de hotelkamer waar ik aan de weblog en email ging werken.

Dag 18: Eerst even relaxen in Salvador

Vandaag hadden we besloten om ons niet meteen in het verkennen van Salvador te storten maar een rustdag in te lassen. We zijn tussen half negen en negen opgestaan. Terwijl Liesbeth opstond en zich klaar maakte voor ontbijt was Fred een luchtje gaan scheppen. Even over negegen zijn we gaan ontbijten en daarna hebben we badkleding aangetrokken, badlakens in de rugzak gedaan met flesjes water en Nivea Sun factor 50+ en zijn op zoek gegaan naar het strand. Dat is ca. 2 km lopen vanaf het hotel.

Heen liep het gemakkelijk. De eerste helft is door de vlakke straat met veel schaduwrijke bomen, de tweede helft van de route loopt geleidelijk omlaag totdat we bij het strand kwamen, ca. 20-25 minuten later. Het was zondag dus daarom was het druk.

Het was ook stralend weer. Niet zo drukkend warm als in Manaus en de hele dag zon en altijd een koel briesje van de zee. Maar ook al zijn we zon gewend in Guimaraes, we waren blij dat we factor 50+ nog hebben, en gebruikt hebben. Want ondanks meermalen smeren heeft de zon duidelijk zijn werk gedaan. Zonder bescherming waren we levend geroosterd.

's Middags rond een uur of drie ging de zon al flink dalen en branden, dus besloten we op te breken en nog een stukje door te lopen naar het fort van Santo Antonio da Barra, waar het in de schaduw en met stevige zeebries heerlijk was. Vanaf Santo Antonio kijk je over een grote boulevard, Barra, die beroemd is niet om zijn schoonheid, maar gezellige bars en restaurants.



We zijn nog een stukje doorgelopen de Barra boulevard en hebben in een restaurantje heerlijk garnalen in knoflook en olie gegeten met gefrituurde manioc "patat". Daarna zijn we terug gelopen naar het hotel. De weg van het strand naar het stadscentrum (Avenido de Sette Septembro) is meer een laan met oude bomen, soms met schitterende bromelia's als parasieten


In het hotel was een douche een verademing. s' Avonds hebben we in de bar/restuarant van het hotel nog lasanga gegeten met een kopje koffie toe. De avond gevuld met verwerken email, deze weblog en TV (CNN) kijken. Voor morgen en overmogen hebben we twee excursies geboekt van ieder een halve dag: Historische Citytour staat morgen op het programma, overmorgen
een Panoramische Citytour. En op de voorlaatste dag in Salvador een Noordelijke Kust tour, o.a. het Tamar project (bescherming van zeeschilpadden) en Praia do Forte.

Dag 17: "Verhuizen" naar Salvador

Vanmorgen hebben we een beetje uitgeslapen, een lekkere douche genomen en ontbeten. Daarna hebben we nog foto's gekopieerd voor Dario en online ingechecked. Wedereom, zoals in Amsterdam, ging het inchecken via de TAM website voor Liesbeth als een fluitje. Voor Fred lukte het de eerste keer niet. Dario deed het klusje, wat goed uitkomt, want de TAM webswite is alleen in Portugees.

Toen dat geregeld was, zijn we in een kilo-restaurant gaan lunchen met z'n zessen: Dario en Denise, Fred en Liesbeth, Arthur en Regina de vriendin van Dario en Denise. Dario en Denise gaan altijd in het weekend met Regina naar dat restaurant. Het was ook voortreffelijk en zo'n uitgebreid assortiment heb ik nog niet in andere kilo-restaurants gezien. Van (uiteraard) feijado (zwarte bonen met rundvlees) allerlei verschillende kip, vis en vleesgerechten, groenten, vruchten, salades, eitjes. We hebben van veel allemaal kleine hapjes genomen en vis. Feijado zou nu te zwaar zijn. Er was heerlijke bakkeljouw (kabeljouw dus), van zoute gedroogde kabeljouw gemaakt en dan gekookt in een groetensaus. En er was piranucu (weet je wel, die vis die wel 2,5 meter kan worden) in twee utvoeringen van bereiding. Een heerlijke zachte smaak heeft de vis.

Na deze heerlijke lunch gingen we naar het vliegveld, waar we afscheid namen van onze vrienden in Manaus. Jammer dat de tijd zo snel gaat. Maar dat hebben we in Rio ook zo ervaren. Aan alle mooie momenten, gesprekken met elkaar en genieten van elkaar komt een eind. Doordat het drukker op de weg was als normaal (wegwerkzaamheden waarschijnlijk) waren we bepaald niet veel te vroeg. Maar het ging verder soepel en de vlucht naar Salvador ging met een tussenstop in Brasilia, waarbij we in het vliegtuig konden blijven, maar van stoel veranderen van 9E, 9F naar 4A, 4B.

We vertrokken iets voor het schema uit Brasilia, maar kwamen een half uur later, dan op de ticket stond, in Salvador aan. We gingen de bagage ophalen en daarna naar de taxibalie. De kosten waren voor Braziliebegrippen hoog: R$87, ofwel 29 Euro. Maar het was dan ook 37 km vanaf vliegveld naar het hotel. Het hotel is prima kwalitei. Goede prijs/kwaliteitverhouding. Maar we kwamen over tienen aan, dus gingen ons eerst maar eens settlen en morgen eens verkennen van de omgeving en kijken of een nog excursies gaan doen en zo ja, welke. Nog even de welblog bijwerken en dan op stok. Er is wifi in het hotel, maar security enabled. Ik zal wel een kaart moeten kopen.

Dag 16: Met Betty naar Recanto, regionale lunch en koffers inpakken

Voor vanmorgen hadden we afgesproken dat we zouden worden opgehaald om 7 uur om eerts te ontbijten bij Betty en dan naar Recanto da Paz te gaan. Klokslag 7 uur, eigenlijk 5 minuten te vroeg, kwam Jose langsrijden en stapten we in. Met enkele minuten waren we op het zendingshuis.

Het ontbijt met de medewerkers van SEMA was uitgebreid met koffie, thee, sap, broodjes, warme tapiocapap met rietsuiker,verschillende soorten jam, kaas, worst. Prima verzorgd. Toen we klaar waren, na een half uurtje, vertrokken we met Betty en een vrijwilliegers van SEMA richting Recanto. Het is flink verder weg dan Sitio Ester. Het weer was slecht. Met de airco aan en verduisterde autoramen leek het net Nederlands herfstweer. Het regende pijpestelen.

Op Recanto da Paz aangekomen kwam het helemaal met bakken uit de lucht vallen. Gelukkig hadden we onze parapluutjes meegenomen. En de auto reed al zover mogelijk onder de luifel. We kenden Recanto al van ons eerdere bezoek in 2006 (www.brazil-2006.blogspot.com) en behalve hier en daar een nieuw verfje, nieuwe "carioca" tegels en schildering was er niet heel veel veranderd. Na een korte rondleiding ging Betty vergaderen met de staf, en onze chauffeur liet ons nog het een en ander zien betreft de landbouw en veeteelt. De varkens veestapel is flink uitgebreid sinds 2006. Er waren heel wat biggen en er was een varken drachtig. En met trots werd de nieuwe tractor getoond die er via EO-metterdaad gekomen is.

De vergadering duurde wat langer en de regen wat overgegaan in heel licht gespetter. Dus liep ik met de chauffeur langs het voetbal veld naar een paar verschillende bomen, met name de Tucuman en Seringue, waarvan de pitten veel voor sieraden gebruikt worden. De Tucuman (zwarte pit) en Javari (witte pit) zijn zeer hard. De Javaripit is harder dan ivoor.
We hebben een paar vruchten meegenomen om schoon te maken en de hardheid nader te "onderzoeken".

Toen Betty klaar was zijn we weer richting Manaus gereden. Eerst zijn we nog even bij Rio Preto een heuvel op gereden met een nep Cristo Redentor beeld. Het was droog geworden en we hadden luek uitzicht over het dorpje.

Betty stelde voor regionaal te gaan lunchen. We zeiden niet zeker te weten wat Dario en Denise in de planning hadden, maar hebben ingestemd met een simpele lunch. We stopten bij een restaurant aan de weg die alleen maar producten van manioc maakte en verkochte. Betty bestelde een caboclo completo, traditionele soort pizza of pannekoek, gemaakt van gebakken tapioca meel, dat als korrels droog op een hete plaat gebakken wordt met kaas, tucuman en andere kruiden.

Verder had de chauffeur er een Pe de Moleque (spreek uit: peh de molekie) bij gekocht. Dat betekent "voet van een kwajongen" en is een in bananenblad gebakken koek dat een beetje smaakt naar speculaas, eruit ziet als boterkoek en ook van tapioca gemaakt is. Het was erg lekker en we waren verrast hoeveel verschillende producten er allemaal van manioc gemaakt kunnen worden.

Na deze lekkere lunch gingen we terug. 's middags heeft Liesbeth de koffers voor morgen alvast gepakt, een boek gelezen en met Denise gekletst, toe ze uit haar werk kwam. Fred heeft een kopie van een CD voor Denise en Dario gemaakt om die aan Betty te geven. En 's avonds is Fred even op en neer gewandeld om de CD nog even te brengen. En er ging een CD mee terug: met foto's voor de website.

Toen Dario 's avonds om negen uur uit zijn werk was, zijn we nog even sopa gaan eten met z'n allen.

Dag 15: Museum en Manauscentrum bezocht

Nadat we hadden ontbeten zijn we richting het Natural Scientific Museum gegaan. In dit museum kun je de vissen, vlinders en insecten uit het Amazonegebied zien. We hadden even moeite om het te vinden maar uiteindelijk is het gelukt en konden we gaan kijken.

Nadat we een flink aantal opgezette dieren hadden bekeken, waaronder een aantal bedreigde soorten, kwamen we bij een grote tank waarin enorme vissen zwommen: een paartje Piranucu vissen, die wel 2,5 meter lang kunnen worden. We schatten de exemplaren in het aqaurium ongeveer op 2 meter lang.

Ook waren er piranha's, erg klein en ze leken zeer onschuldig. Het was interessant om dit museum te berzoeken dat door de Japanse bevolking uit Manaus is gesticht.

En wat een joekels van "mestkevers", arabesken met de grootte van een huismus of zelfs spreeuw. De vlinders waren er in zoveel soorten met allerlei zelfs fluoriserende kleuren, of transparant als helder glas. Er waren geen slangen en zoogdieren helaas.

Hierna zijn we richting het centrum gereden en daar ontmoeten we in kilorestaurant verbonden aan de horecaschool Dario en Arthur.


We hebben er heerlijk gegeten en zowaar kenden een aantal mannen engels. Blijkbaar een onderdeel van de opleiding. Dario ging hierna richting werk en Arthur ging met ons mee. We zijn de winkel straten ingedoken op weg naar een plein waar de toeristische kraampjes met veel artisanat stonden, vlakbij de haven voor de grote cruiseschepen. Dar kregen we een hoosbui op ons kop die ongeveer 10 minuten duurde, een echte tropische. Hier hebben we wat souveniers gekocht, het prijsverschil was merkbaar en dat is voor een Hollander toch wel belangrijk. Van daaruit zijn we naar de grotere mercado gegaan waar het een gekrioel is van mensen. Wel op je spullen letten dus. Ook hier kom je mensen tegen om aan drugs te komen van alles proberen te verhandelen, triest om te zien.

Langzamerhand liepen we weer richting de auto en Liesbeth heeft toch nog een kledingsetje gekocht.
Arthur heeft ons terug naar huis gereden. Dat rijden in Manaus blijft apart: er zijn hier bijna alleen maar eenrichtingswegen dus je rijdt enorm veel om. Dat is het geval in heel Brazilie dus overal moet je veel kilometers maken om ergens te komen. Vanavond blijven we thuis.

Dag 14: Op stap met Betty en Jose (www.zending-amazones.nl)

Voor vandaag hebben we met Betty Smit afgesproken. Denise zou meegaan, maar was vergeten dat ze een afspraak met de tandarts had. Dus heeft ze ons bij Betty afgezet. Dat was fijn want het regende pijpestelen. We werden hartelijk door Betty en Jose ontvangen.

Na een korte intro met een glas guarana werd voorgetsteld om naar eerst Sitio Ester te gaan en daarna verder te kijken, gezien het zeer regenachtige weer. Zo gezegd zo gedaan.

In de regen reden we er naar toe. Wegens de vakantietijd waren er nog geen meisjes; die komen a.s. donderdag. Maar er waren natuurlijk wel enige mensen aan het werk, voor onderhoud, voorbereiden van de nieuwe periode, ed. Betty leidde ons rond en we probeerden de verschillen met drie jaar geleden te vinden. Welnu, dat was redelijk eenvoudig. Een en ander was in een nieuw verfje en de creatieve "grafitti-schilder" die op Recanto aan de slag geweest is heeft ook Sitio Ester opgevrolijkt. Zie de foto. We kregen een glas koud kokoswater aangeboden. Een heerlijk drankje, goed tegen de dorst en ook heel gezond.

Na bezoek van Sitio Ester zouden we aanvankelijk door rijden naar Recanto. Maar een telefoontje met een medewerker aldaar maakte duidelijk dat het daar nog meer met bakken uit de hemel kwam. Dus Betty stelde voor om een citytour Manaus te doen en op weg terug naar Manaus eerst nog te lunchen. Ze wist een heerljk visrestaurant en we hebben er heerlijk gegeten. Allemaal moeilijke namen hebben die vissen. Alleen weet ik dat we weer twee nieuwe soorten zoetwatervis hebben geproefd. Het was wederom overheerlijk. Jammer dat we dergelijke lekker vis niet in Europa hebben.

Na de overheerlijke stevige lunch reden we naar Manaus voor een Citytour. Betty woont al bijna 40 jaar in Manaus en kent de stad als geen ander. Ze vertelde als volleerd reisgids over alles wat we onderweg tegenkwamen, zoals de aanleg van een brug van Manaus over de Rio Negro naar Cacau Pirera. We reden een weg in dat zonder authorizatie verboden was. Maar ja, wij spreken en lezen geen Braziliaans. Het is een gigantisch project.

Verder reden we door de naastgelegen favella, Compensa genaamd, en proefden het leven aldaar. We zagen duidelijk de problemen van het optrekkende water. Veel huizen in de favella hebben de vloer geregeld onder water staan. Maar het bestuur van Manaus is bezig met nog een ander gigantisch project, namelijk stelselmatig slopen van de favella huizen en tegelijk bouwen van nieuwe huizen in een beter geirrigeerde infrastructuur, waar de mensen uit de favella naar toe moeten verhuizen. Deze nieuwe wijken, Novo Cidade genoemd, zijn voorzien van een kanalen stelsel voor goede afwatering en hygiene. Want de oude riviertjes in de favella's waren open riool geworden.

Eigenlijk zijn we zo slingerend door de buitenwijken Manaus rondgereden: San Antonio, Apart de Sida, 7e September, de Engelse brug bij de gevangenis, San Jose, Duque, Novo Cidade. Want na een tijdje sightseeing kwamen we weer uit op de weg naar Sitio Ester. Op die weg zijn we nog even naar een grote waterval, Cachoerinha Turuman, gereden voor wat foto's.
Er waren wat tekenen van tovenarij: offers die in de waterval gegooid worden. We reden vervolgens nog naar de luxe wijk van Ponte Negro waar het zeer luxe Tropical hotel staat. We keken wat rond in de winkeltjes daar met meer dan dubbele prijzen voor dezelfde spullen als te koop in het centrum van Manaus.

Tenslotte reden we nog naar een alternatief kilo-restaurant, namelijk voor ijs. Je kon in elke grootte een ijscoup of sorbet samenstellen van wel 20 soorten ijs, met evenveel soorten versiering, met chocola, snoepjes, nootjes, koekjes, etc. Na deze smakelijke afsluiting van de citytour brachten Betty en Jose ons terug naar het appartement. Het was wederom ondanks het slechte weer, de vele regenval, een geslaagde dag.

's Avonds hebben we nog gezellige en diepgaande gesprekken met Denise en Dario gehad. We zijn zeer dankbaar voor onze vriendschap.